شماره ٢٦٩: ما چون ز درى پاى کشيديم کشيديم

ما چون ز درى پاى کشيديم کشيديم

اميد ز هر کس که بريديم ، بريديم

دل نيست کبوتر که چو برخاست نشيند

از گوشه بامى که پريديم ، پريديم

رم دادن صيد خود از آغاز غلط بود

حالا که رماندى و رميديم ، رميديم

کوى تو که باغ ارم روضه خلد است

انگار که ديديم نديديم، نديديم

سد باغ بهار است و صلاى گل و گلشن

گر ميوه يک باغ نچيديم ، نچيديم

سرتا به قدم تيغ دعاييم و تو غافل

هان واقف دم باش رسيديم، رسيديم

وحشى سبب دورى و اين قسم سخنها

آن نيست که ما هم نشنيديم ، شنيديم

نظرات نوشته شده