غزل شماره ۴۷۵
گفتند خلایق که تویی یوسف ثانی
چون نیک بدیدم به حقیقت به از آنی
شیرینتر از آنی به شکرخنده که گویم
ای خسرو خوبان که تو شیرین زمانی
تشبیه دهانت نتوان کرد به غنچه
هرگز نبود غنچه بدین تنگ دهانی
صد بار بگفتی که دهم زان دهنت کام
چون سوسن آزاده چرا جمله زبانی
گویی بدهم کامت و جانت بستانم
ترسم ندهی کامم و جانم بستانی
چشم تو خدنگ از سپر جان گذراند
بیمار که دیده ست بدین سخت کمانی
چون اشک بیندازیش از دیده مردم
آن را که دمی از نظر خویش برانی
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد
- چو برشکست صبا زلف عنبرافشانش
- خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم
- تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی
- دوش آگهی ز یار سفرکرده داد باد
نظرات نوشته شده