غزل شماره ۳۶۸

خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم

به ره دوست نشینیم و مرادی طلبیم

زاد راه حرم وصل نداریم مگر

به گدایی ز در میکده زادی طلبیم

اشک آلوده ما گر چه روان است ولی

به رسالت سوی او پاک نهادی طلبیم

لذت داغ غمت بر دل ما باد حرام

اگر از جور غم عشق تو دادی طلبیم

نقطه خال تو بر لوح بصر نتوان زد

مگر از مردمک دیده مدادی طلبیم

عشوه ای از لب شیرین تو دل خواست به جان

به شکرخنده لبت گفت مزادی طلبیم

تا بود نسخه عطری دل سودازده را

از خط غالیه سای تو سوادی طلبیم

چون غمت را نتوان یافت مگر در دل شاد

ما به امید غمت خاطر شادی طلبیم

بر در مدرسه تا چند نشینی حافظ

خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

سلام وعرض ادب برای بهتر روشن شدن این غزل خوبه به اهل فن مراجعه شود مانند عبدالحسین جلالیان حافظ یه عارف بوده وپسندیده نیست ما اشعار ایشان رابا احوالت دنیوی خودآمیخته کنیم چه خوب است اگر خانمی خواست به عرفان حافظ دست پیدا کند احوالات زنان عارف را مطالعه کند مطمئا شعار آنها در زندگی غیر از آن است که زنان زمان ما سر داده اند که با این شعارها تا در میخانه که سهل است تا در قبر هم ما را سالم نخواهد رساند

تو کز سرای طبیعت نمیروی بیرون. کجا به کویطریقت گذر توانی کرد. جمال یار ندارد نقاب وپرده ولی. غبار ره بنشان تا نظر توانی کرد. این هم جواب از فال حافظ