غزل شماره ۳۶۴
ما بی غمان مست دل از دست داده ایم
همراز عشق و همنفس جام باده ایم
بر ما بسی کمان ملامت کشیده اند
تا کار خود ز ابروی جانان گشاده ایم
ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده ای
ما آن شقایقیم که با داغ زاده ایم
پیر مغان ز توبه ما گر ملول شد
گو باده صاف کن که به عذر ایستاده ایم
کار از تو می رود مددی ای دلیل راه
کانصاف می دهیم و ز راه اوفتاده ایم
چون لاله می مبین و قدح در میان کار
این داغ بین که بر دل خونین نهاده ایم
گفتی که حافظ این همه رنگ و خیال چیست
نقش غلط مبین که همان لوح ساده ایم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- عمریست تا به راه غمت رو نهاده ایم
- ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده ایم
- ساقی به نور باده برافروز جام ما
- از دیده خون دل همه بر روی ما رود
- شممت روح وداد و شمت برق وصال
نظرات نوشته شده