غزل شماره ۳۳۰
تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که چون همی سپرم
چنین که در دل من داغ زلف سرکش توست
بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم
بر آستان مرادت گشاده ام در چشم
که یک نظر فکنی خود فکندی از نظرم
چه شکر گویمت ای خیل غم عفاک الله
که روز بی کسی آخر نمی روی ز سرم
غلام مردم چشمم که با سیاه دلی
هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم
به هر نظر بت ما جلوه می کند لیکن
کس این کرشمه نبیند که من همی نگرم
به خاک حافظ اگر یار بگذرد چون باد
ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- سرو چمان من چرا میل چمن نمی کند
- چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من
- ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
- دارم امید عاطفتی از جناب دوست
- چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست
نظرات نوشته شده