غزل شماره ۳۲۴
گر چه افتاد ز زلفش گرهی در کارم
همچنان چشم گشاد از کرمش می دارم
به طرب حمل مکن سرخی رویم که چو جام
خون دل عکس برون می دهد از رخسارم
پرده مطربم از دست برون خواهد برد
آه اگر زان که در این پرده نباشد بارم
پاسبان حرم دل شده ام شب همه شب
تا در این پرده جز اندیشه او نگذارم
منم آن شاعر ساحر که به افسون سخن
از نی کلک همه قند و شکر می بارم
دیده بخت به افسانه او شد در خواب
کو نسیمی ز عنایت که کند بیدارم
چون تو را در گذر ای یار نمی یارم دید
با که گویم که بگوید سخنی با یارم
دوش می گفت که حافظ همه روی است و ریا
بجز از خاک درش با که بود بازارم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- عکس روی تو چو در آینه جام افتاد
- چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست
- فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش
- بارها گفته ام و بار دگر می گویم
- شنیده ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت
نظرات نوشته شده