غزل شماره ۲۹۵
سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ
که تا چو بلبل بی دل کنم علاج دماغ
به جلوه گل سوری نگاه می کردم
که بود در شب تیره به روشنی چو چراغ
چنان به حسن و جوانی خویشتن مغرور
که داشت از دل بلبل هزار گونه فراغ
گشاده نرگس رعنا ز حسرت آب از چشم
نهاده لاله ز سودا به جان و دل صد داغ
زبان کشیده چو تیغی به سرزنش سوسن
دهان گشاده شقایق چو مردم ایغاغ
یکی چو باده پرستان صراحی اندر دست
یکی چو ساقی مستان به کف گرفته ایاغ
نشاط و عیش و جوانی چو گل غنیمت دان
که حافظا نبود بر رسول غیر بلاغ
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
- به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است
- هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم
- تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
- کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد
نظرات نوشته شده