غزل شماره ۲۰
روزه یک سو شد و عید آمد و دل ها برخاست
می ز خمخانه به جوش آمد و می باید خواست
نوبه زهدفروشان گران جان بگذشت
وقت رندی و طرب کردن رندان پیداست
چه ملامت بود آن را که چنین باده خورد
این چه عیب است بدین بی خردی وین چه خطاست
باده نوشی که در او روی و ریایی نبود
بهتر از زهدفروشی که در او روی و ریاست
ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق
آن که او عالم سر است بدین حال گواست
فرض ایزد بگذاریم و به کس بد نکنیم
وان چه گویند روا نیست نگوییم رواست
چه شود گر من و تو چند قدح باده خوریم
باده از خون رزان است نه از خون شماست
این چه عیب است کز آن عیب خلل خواهد بود
ور بود نیز چه شد مردم بی عیب کجاست
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- بارها گفته ام و بار دگر می گویم
- آن یار کز او خانه ما جای پری بود
- گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
- یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود
- ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم
نظرات نوشته شده
- درویش مراد در تاریخ ۲ آذر ۱۳۹۷ نوشته
- انتخاب نآبتان راسپاس...توفیقات روزافزونی رابرایتان آرزوست....غزلیات حضرت عشق حافظ گرانمایه ناظم الاولیآء هرکدام به نوبۀ خودزیبایی وشگفتیهایی راشاملست سپاس ازینهمه ذوق که درون مایۀ دلنشینی رابجای آورده اید...درودتان باد.. یاعلی مددی