غزل شماره ۳۸۹
بردار صراحيى ز خمار
بربند به روى خرقه زنار
با دردکشان دردپيشه
بنشين و دمى مباش هشيار
يا پيش هوا به سجده درشو
يا بند هوا ز پاى بردار
تا چند نهان کنى به تلبيس
اين دين مزورت ز اغيار
تا کى ز مذبذبين بوى تو
يک لحظه نخفته و نه بيدار
گر زن صفتى به کوى سر نه
ور مرد رهى درآى در کار
سر در نه و هرچه بايدت کن
گه کعبه مجوى و گاه خمار
چون سير شدى ز هرزه کارى
آنگاه به دين درآى يکبار
گه آيى و گاه بازگردى
اين نيست نشان مرد دين دار
چيزى که صلاح تو در آن است
بنيوش که با تو گفت عطار
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده