غزل شماره ۲۳۰

گر آه کنم زبان بسوزد

بگذر ز زبان جهان بسوزد

زين سوز که در دلم فتادست

مى ترسم از آن که جان بسوزد

اين سوز که از زمين دل خاست

بيم است که آسمان بسوزد

اين آتش تيز را که در جان است

گر نام برم زبان بسوزد

شد تيغ زبان من چنان گرم

از سينه که تا ميان بسوزد

مغزم همه سوختست وامروز

وقت است که استخوان بسوزد

گر بر گويم غمى که دارم

عالم همه جاودان بسوزد

صد آه کنم که هر يکى زو

دو کون به يک زمان بسوزد

عطار مگر که خام افتاد

شايد که ز ننگ آن بسوزد

نظرات نوشته شده

از شعر شاعر مرحوم معلوم شد که درین وقت سرودن خیلی خسته و آزرده از روزگار و تقدیر بوده که ناله هایش را بیان خالق یکتا نموده و در ضم پشیمان هم شده از سرودنش خداوند رحمتش نماید.