غزل شماره ۴۷
تا که عشق تو حاصل افتادست
کار ما سخت مشکل افتادست
آب از ديده ها از آن باريم
کاتش عشق در دل افتادست
در ازل پيش از آفرينش جسم
جان به عشق تو مايل افتادست
جان نه تنهاست عاشق رويت
پاى دل نيز در گل افتادست
سالکان يقين روى تو را
بارگاه تو منزل افتادست
من رسيدم به وصل بى وصفت
عقل را راى باطل افتادست
کس نگويد که اين چرا وز چيست
زانکه اين سر مشکل افتادست
فتنه عطار در جهان افکند
چاه، ماروت بابل افتادست
دل عطار بر دلت مثلى
مرغکى نيم بسمل افتادست
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده