ز جام عشق تو عقلم خراب مى گردد
ز تاب مهر تو جانم کباب مى گردد
مرا دليست که دائم بياد لعل لبت
بگرد ساقى و جام شراب مى گردد
هلاک خود بدعا خواستم ولى چکنم
که دير دعوت من مستجاب مى گردد
دلست کاين همه خونم ز ديده مى بارد
پرست کافت جان عقاب مى گردد
تو خود چه آب و گلى کاب زندگى هردم
ز شرم چشمه نوش تو آب مى گردد
چو برتو مى فکنم ديده اشگ گلگونم
ز عکس گلشن رويت گلاب مى گردد
بجام باده چه حاجت که پير گوشه نشين
بياد چشم تو مست و خراب مى گردد
عجب نباشد اگر شد سياه و سودائى
چنين که زلف تو بر آفتاب مى گردد
چو بر درت گذرم گوئيم که خواجو باز
بگرد خانه ما از چه باب مى گردد