شماره ٢٢٦: دردا که يار در غم و دردم بماند و رفت
دردا که يار در غم و دردم بماند و رفت
ما را چون دود بر سر آتش نشاند و رفت
مخمور باده طرب انگيز شوق را
جامى نداد و زهر جدائى چشاند و رفت
گفتم مگر بحيله بقيدش در آورم
از من رميد و توسن بختم رماند و رفت
چون صيد او شدم من مجروح خسته را
در بحر خون فکند و جنيبت براند و رفت
جانم چو رو به خيمه روحانيان نهاد
تن را در اين حظيره سفلى بماند و رفت
خون جگر چون در دل من جاى تنگ يافت
گلگون ز راه ديده ز صحرا براند رفت
گل در حجاب بود که مرغ سحرگهى
آمد بباغ و آنهمه فرياد خواند و رفت
چون بنده را سعادت قربت نداد دست
بوسيد آستانه و خدمت رساند و رفت
برخاک آستان تو خواجو ز درد عشق
دامن برين سراچه خاکى فشاند و رفت
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده