بلبل عشقم و از آن گل خندان گويم
سخن از آن گل خندان به سخندان گويم
غزل آموز غزالانم و با ناى شبان
غزل خود به غزالان غزلخوان گويم
شعر من شرح پريشانى زلفى است شگفت
که پريشان کندم گر نه پريشان گويم
آنچه فرزانه به آزادى و زنهار، نگفت
من ديوانه به زنجير و به زندان گويم
گر چه خاکسترم و مصلحتم خاموشى است
آتش افروزم و شرح شب هجران گويم
گله زلف تو با کوکبه شبنم اشک
کو بهارى که به گوش گل و ريحان گويم
شهريارا تو عجب خضر رهى چون حافظ
که من تشنه هم از چشمه حيوان گويم