غزل شماره ۶۱۲

جمعی که تو در میان ایشانی

زان جمع به دربود پریشانی

ای ذات شریف و شخص روحانی

آرام دلی و مرهم جانی

خرم تن آن که با تو پیوندد

وان حلقه که در میان ایشانی

من نیز به خدمتت کمر بندم

باشد که غلام خویشتن خوانی

بر خوان تو این شکر که می بینم

بی فایده ای مگس که می رانی

هر جا که تو بگذری بدین خوبی

کس شک نکند که سرو بستانی

هرک این سر دست و ساعدت بیند

گر دل ندهد به پنجه بستانی

من جسم چنین ندیده ام هرگز

چندان که قیاس می کنم جانی

بر دیده من برو که مخدومی

پروانه به خون بده که سلطانی

من سر ز خط تو بر نمی گیرم

ور چون قلمم به سر بگردانی

این گرد که بر رخست می بینی

وان درد که در دلست می دانی

دودی که بیاید از دل سعدی

پیداست که آتشیست پنهانی

می گوید و جان به رقص می آید

خوش می رود این سماع روحانی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.