غزل شماره ۵۴۱
مگر دگر سخن دشمنان نیوشیدی
که روی چون قمر از دستان بپوشیدی
من از جفای زمان بلبلا نخفتم دوش
تو را چه بود که تا صبح می خروشیدی
قضا به ناله مظلوم و لابه محروم
دگر نمی شود ای نفس بس که کوشیدی
کنون حلاوت پیوند را بدانی قدر
که شربت غم هجران تلخ نوشیدی
به مقتضای زمان اقتصار کن سعدی
که آن چه غایت جهد تو بود کوشیدی
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- من چه در پای تو ریزم که خورای تو بود
- مرا راحت از زندگی دوش بود
- هر شب اندیشه دیگر کنم و رای دگر
- یا رب شب دوشین چه مبارک سحری بود
- تفاوتی نکند قدر پادشایی را
نظرات نوشته شده