غزل شماره ۵۱۱
هر کس به تماشایی رفتند به صحرایی
ما را که تو منظوری خاطر نرود جایی
با چشم نمی بیند یا راه نمی داند
هر کو به وجود خود دارد ز تو پروایی
دیوانه عشقت را جایی نظر افتاده ست
کان جا نتواند رفت اندیشه دانایی
امید تو بیرون برد از دل همه امیدی
سودای تو خالی کرد از سر همه سودایی
زیبا ننماید سرو اندر نظر عقلش
آن کش نظری باشد با قامت زیبایی
گویند رفیقانم در عشق چه سر داری
گویم که سری دارم درباخته در پایی
زنهار نمی خواهم کز کشتن امانم ده
تا سیرترت بینم یک لحظه مدارایی
در پارس که تا بودست از ولوله آسوده ست
بیمست که برخیزد از حسن تو غوغایی
من دست نخواهم برد الا به سر زلفت
گر دسترسی باشد یک روز به یغمایی
گویند تمنایی از دوست بکن سعدی
جز دوست نخواهم کرد از دوست تمنایی
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- نه من تنها گرفتارم به دام زلف زیبایی
- آن نه زلفست و بناگوش که روزست و شب ست
- بازت ندانم از سر پیمان ما که برد
- هر که مجموع نباشد به تماشا نرود
- در پای تو افتادن شایسته دمی باشد
نظرات نوشته شده