غزل شماره ۳۵۸
زهی سعادت من کم تو آمدی به سلام
خوش آمدی و علیک السلام و الاکرام
قیام خواستمت کرد عقل می گوید
مکن که شرط ادب نیست پیش سرو قیام
اگر کساد شکر بایدت دهن بگشای
ورت خجالت سرو آرزو کند بخرام
تو آفتاب منیری و دیگران انجم
تو روح پاکی و ابنای روزگار اجسام
اگر تو آدمیی اعتقاد من اینست
که دیگران همه نقشند بر در حمام
تنک مپوش که اندام های سیمینت
درون جامه پدیدست چون گلاب از جام
از اتفاق چه خوشتر بود میان دو دوست
درون پیرهنی چون دو مغز یک بادام
سماع اهل دل آواز ناله سعدیست
چه جای زمزمه عندلیب و سجع حمام
در این سماع همه ساقیان شاهدروی
بر این شراب همه صوفیان دردآشام
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- من چه در پای تو ریزم که خورای تو بود
- ماه چنین کس ندید خوش سخن و کش خرام
- ای از بهشت جزوی و از رحمت آیتی
- ماه رویا روی خوب از من متاب
- کس ندانم که در این شهر گرفتار تو نیست
نظرات نوشته شده