غزل شماره ۳۵۳
رفیق مهربان و یار همدم
همه کس دوست می دارند و من هم
نظر با نیکوان رسمیست معهود
نه این بدعت من آوردم به عالم
تو گر دعوی کنی پرهیزگاری
مصدق دارمت والله اعلم
و گر گویی که میل خاطرم نیست
من این دعوی نمی دارم مسلم
حدیث عشق اگر گویی گناهست
گناه اول ز حوا بود و آدم
گرفتار کمند ماه رویان
نه از مدحش خبر باشد نه از ذم
چو دست مهربان بر سینه ریش
به گیتی در ندارم هیچ مرهم
بگردان ساقیا جام لبالب
بیاموز از فلک دور دمادم
اگر دانی که دنیا غم نیرزد
به روی دوستان خوش باش و خرم
غنیمت دان اگر دانی که هر روز
ز عمر مانده روزی می شود کم
منه دل بر سرای عمر سعدی
که بنیادش نه بنیادیست محکم
برو شادی کن ای یار دل افروز
چو خاکت می خورد چندین مخور غم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- من اگر نظر حرامست بسی گناه دارم
- عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم
- صبح می خندد و من گریه کنان از غم دوست
- تو را نادیدن ما غم نباشد
- خوش بود یاری و یاری بر کنار سبزه زاری
نظرات نوشته شده