غزل شماره ۲۴۰
چه کند بنده که بر جور تحمل نکند
دل اگر تنگ شود مهر تبدل نکند
دل و دین در سر کارت شد و بسیاری نیست
سر و جان خواه که دیوانه تأمل نکند
سحر گویند حرامست در این عهد ولیک
چشمت آن کرد که هاروت به بابل نکند
غرقه در بحر عمیق تو چنان بی خبرم
که مبادا که چه دریام به ساحل نکند
به گلستان نروم تا تو در آغوش منی
بلبل ار روی تو بیند طلب گل نکند
هر که با دوست چو سعدی نفسی خوش دریافت
چیز و کس در نظرش باز تخیل نکند
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- کسی که روی تو بیند نگه به کس نکند
- من از آن روز که دربند توام آزادم
- تا تو به خاطر منی کس نگذشت بر دلم
- ای کودک خوبروی حیران
- خبر از عیش ندارد که ندارد یاری
نظرات نوشته شده