غزل شماره ۱۶۷
گر از جفای تو روزی دلم بیازارد
کمند شوق کشانم به صلح بازآرد
ز درد عشق تو دوشم امید صبح نبود
اسیر عشق چه تاب شب دراز آرد
دلی عجب نبود گر بسوخت کآتش تیز
چه جای موم که پولاد در گداز آرد
تویی که گر بخرامد درخت قامت تو
ز رشک سرو روان را به اهتزاز آرد
دگر به روی خود از خلق در بخواهم بست
مگر کسی ز توام مژده ای فرازآرد
اگر قبول کنی سر نهیم بر قدمت
چو بت پرست که در پیش بت نماز آرد
یکی به سمع رضا گوش دل به سعدی دار
که سوز عشق سخن های دلنواز آرد
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- شب دراز به امید صبح بیدارم
- روزگاریست که سودازده روی توام
- هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم
- چنان به موی تو آشفته ام به بوی تو مست
- من از تو روی نپیچم گرم بیازاری
نظرات نوشته شده