غزل شماره ۱۳۴

دلی که دید که پیرامن خطر می گشت

چو شمع زار و چو پروانه در به در می گشت

هزار گونه غم از چپ و راست دامنگیر

هنوز در تک و پوی غمی دگر می گشت

سرش مدام ز شور شراب عشق خراب

چو مست دایم از آن گرد شور و شر می گشت

چو بی دلان همه در کار عشق می آویخت

چو ابلهان همه از راه عقل بر می گشت

ز بخت بی ره و آیین و پا و سر می زیست

ز عشق بی دل و آرام و خواب و خور می گشت

هزار بارش از این پند بیشتر دادم

که گرد بیهده کم گرد و بیشتر می گشت

به هر طریق که باشد نصیحتش مکنید

که او به قول نصیحت کنان بتر می گشت

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.