غزل شماره ۳۰۹۸

ترش ترش بنشستی بهانه دربستی

كه ندهم آبت زیرا كه كوزه بشكستی

هزار كوزه زرین به جای آن بدهم

مگیر سخت مرا ز آنچ رفت در مستی

تو را كه آب حیاتی چه كم شود كوزه

چه حاجت آید جان و جهان چو تو هستی

بیا كه روز عزیزست مجلسی برساز

ولی چو دوش مكن كز میان برون جستی

پریر رفتم سرمست تو به خانه عشق

به خنده گفت بیا كز زحیر وارستی

هزار جان بفزودی اگر دلی بردی

هزار مرهم دادی اگر تنی خستی

چرا نگیرم پایت كه تاج سرهایی

چرا نبوسم دستت كه صاحب دستی

دلا میی بستان كز خمارها برهی

چنین بتی بپرست ای صنم چو بپرستی

برو دلا به سعادت به سوی عالم دل

به شكر آنك به اقبال و بخت پیوستی

خموش باش اگر چه كه جمله سیمبران

به آب زر بنویسند هر چه گفتستی

ضیای حق و امام الهدی حسام الدین

مجیر خلق به بالای روح از این پستی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.