غزل شماره ۲۹۷۴

آن دم كه دل كند سوی دلبر اشارتی

زان سر رسد به بی‌سر و باسر اشارتی

زان رنگ اشارتی كه به روز الست بود

كمد به جان ممن و كافر اشارتی

زیرا كه قهر و لطف كز آن بحر دررسید

بر سنگ اشارتی است و به گوهر اشارتی

بر سنگ اشارتی است كه بر حال خویش باش

بر گوهر است هر دم دیگر اشارتی

بر سنگ كرده نقشی و آن نقش بند او است

هر لحظه سوی نقش ز آزر اشارتی

چون در گهر رسید اشارت گداخت او

احسنت آفرین چه منور اشارتی

بعد از گداز كرد گهر صد هزار جوش

چون می‌رسید از تف آذر اشارتی

جوشید و بحر گشت و جهان در جهان گرفت

چون آمدش ز ایزد اكبر اشارتی

ما را اشارتی است ز تبریز و شمس دین

چون تشنه را ز چشمه كوثر اشارتی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده