ای كه تو چشمه حیوان و بهار چمنی
چو منی تو خود خود را كی بگوید چو منی
من شبم تو مه بدری مگریز از شب خویش
مه كی باشد كه تو خورشید دو صد انجمی
پاسبان در تو ماه برین بام فلك
تو كه در مقعد صدقی چو شه اندر وطنی
ماه پیمانه عمر است گهی پر گه نیم
تو به پیمانه نگنجی تو نه عمر زمنی
هر كی در عهد تو از جور زمانه گله كرد
سزد ار كفش جفا بر دهن او بزنی
كاین زمانه چو تن است و تو در او چون جانی
جان بود تن نبود تن چو تو جان جان تنی
سجده كردند ملایك تن آدم را زود
پرتو جان تو دیدند در آن جسم سنی
اهرمن صورت گل دید و سرش سجده نكرد
چوب رد بر سرش آمد كه برو اهرمنی