غزل شماره ۲۵۲۳

دل آتش پرست من كه در آتش چو گوگردی

به ساقی گو كه زود آخر هم از اول قدح دردی

بیا ای ساقی لب گز تو خامان را بدان می‌پز

زهی بستان و باغ و رز كز آن انگور افشردی

نشان بدهم كه كس ندهد نشان این است ای خوش قد

كه آن شب بردیم بیخود بدان مه روم بسپردی

تو عقلا یاد می‌داری كه شاه عقلم از یاری

چو داد آن باده ناری به اول دم فرومردی

دو طشت آورد آن دلبر یكی ز آتش یكی پرزر

چو زر گیری بود آذر ور آتش برزنی بردی

ببین ساقی سركش را بكش آن آتش خوش را

چه دانی قدر آتش را كه آن جا كودك خردی

ز آتش شاد برخیزی ز شمس الدین تبریزی

ور اندر زر تو بگریزی مثال زر بیفسردی

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.