غزل شماره ۲۴۱۴

ز لقمه‌ای كه بشد دیده تو را پرده

مخور تو بیش كه ضایع كنی سراپرده

حیات خویش در آن لقمه گر چه پنداری

ضمیر را سبل است آن و دیده را پرده

چرا مكن تو در این جا مگو چرا نكنم

كه چشم جان را گشته است این چرا پرده

طلسم تن كه ز هر زهر شهد بنموده‌ست

عروس پرده نموده‌ست مر تو را پرده

چو لقمه را ببریدی خیال پیش آید

خیال‌هاست شده بر در صفا پرده

خیال طبع به روی خیال روح آید

ز عقل نعره برآید كه جان فزا پرده

دلا جدا شو از این پرده‌های گوناگون

هلا كه تا نكند مر تو را جدا پرده

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.