غزل شماره ۲۳۸۹

در خانه دل ای جان آن كیست ایستاده

بر تخت شه كی باشد جز شاه و شاه زاده

كرده به دست اشارت كز من بگو چه خواهی

مخمور می چه خواهد جز نقل و جام و باده

نقلی ز دل معلق جامی ز نور مطلق

در خلوت هوالحق بزم ابد نهاده

ای بس دغل فروشان در بزم باده نوشان

هش دار تا نیفتی ای مرد نرم و ساده

در حلقه قلاشی زنهار تا نباشی

چون غنچه چشم بسته چون گل دهان گشاده

چون آینه است عالم نقش كمال عشق است

ای مردمان كی دیده است جزوی ز كل زیاده

چون سبزه شو پیاده زیرا در این گلستان

دلبر چو گل سوار است باقی همه پیاده

هم تیغ و هم كشنده هم كشته هم كشنده

هم جمله عقل گشته هم عقل باده داده

آن شه صلاح دین است كو پایدار بادا

دست عطاش دایم در گردنم قلاده

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.