غزل شماره ۱۹۸۷

هله نیم مست گشتم قدحی دگر مدد كن

چو حریف نیك داری تو به ترك نیك و بد كن

منگر كه كیست گریان ز جفا و كیست عریان

نه وصی آدمی تو بنشین و كار خود كن

نظری به سوی می كن به نوای چنگ و نی كن

نظری دگر به سوی رخ یار سروقد كن

شكرت چو آرزو شد ز لب شكرفروشش

چو عباس دبس زودتر ز شكرفروش كدكن

نه كه كودكم كه میلم به مویز و جوز باشد

تو مویز و جوز خود را بستان در آن سبد كن

شكر خوش تبرزد كه هزار جان به ارزد

حسد ار كنی تو باری پی آن شكر حسد كن

به بت شكرفشان شو ز لبش شكرستان شو

جهت قران ماهش چو منجمان رصد كن

چو رسید ماه روزه نه ز كاسه گو نه كوزه

پس از این نشاط و مستی ز صراحی ابد كن

به سماع و طوی بنشین به میان كوی بنشین

كه كسی خورت نبیند طرب از می احد كن

چو عروس جان ز مستی برسد به كوی هستی

خورشش از این طبق ده تتقش هم از خرد كن

ز سخن ملول گشتی كه كسیت نیست محرم

سبك آینه بیان را تو بگیر و در نمد كن

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

توصیه ای به طالبان طریقت که ضمن امید واری به طی طریق این موارد را در نگر داشته باشند. و شمهمترین آن آنجاست که رهرو را از توجه به بیرون و به عبارتی اشخاص برحذر میدارد و سیر در درون را توصیه می‌کند...