غزل شماره ۱۷۵۴

آتشی از تو در دهان دارم

لیك صد مهر بر زبان دارم

دو جهان را كند یكی لقمه

شعله‌هایی كه در نهان دارم

گر جهان جملگی فنا گردد

بی‌جهان ملك صد جهان دارم

كاروان‌ها كه بار آن شكر است

من ز مصر عدم روان دارم

من ز مستی عشق بی‌خبرم

كه از آن سود یا زیان دارم

چشم تن بود درفشان از عشق

تا كنون جان درفشان دارم

بند خانه نیم كه چون عیسی

خانه بر چارم آسمان دارم

شكر آن را كه جان دهد تن را

گر بشد جان جان جان دارم

آنچ داده‌ست شمس تبریزی

ز من آن جو كه من همان دارم

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.