غزل شماره ۱۷۴۳

اگر چه ما نه خروس و نه ماكیان داریم

ز بیضه سر كن و بنگر كه ما كیان داریم

به آفتاب حقایق به هر سحر گوییم

تو جمله جانی و ما از تو نیم جان داریم

گر از صفات تو نتوان نشان نمود ولی

ز بی‌نشانی اوصاف او نشان داریم

دل چو شبنم ما را به بحر بازرسان

كه دم به دم ز غریبی دو صد زیان داریم

چو یوسف از كف گرگان دریده پیرهنم

ولی ز همت یعقوب پاسبان داریم

به دام تو كه همه دام‌ها زبون ویند

كه هر قدم ز قدم دام امتحان داریم

ولیك بندگشا هر دم آن كند با ما

كه مادر و پدر و عم مگر كه آن داریم

بنوش كردن زهر این چه جرات است مگر

ز كان فضل تو تریاق بی‌كران داریم

به خرج كردن این نقد عمر مبتشریم

ز عمربخش مگر عمر جاودان داریم

نگیرد آینه زنگار هیچ اگر گیرد

ز عین زنگ بدان روی دیدمان داریم

یقین بنشكند آن نردبان وگر شكند

ز عین رخنه اشكست نردبان داریم

رهین روز چرایی چو شب كند روزی

مكان بهل كه مكانی ز لامكان داریم

بهار حله دریدی ز رشك و زرد شدی

اگر بدیش خبر كاین چنین خزان داریم

دهان پر است و خموشم كه تا بگویی تو

كز آن لب شكرینت شكرفشان داریم

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.