غزل شماره ۱۷۳۶

غزلستان :: مولوی :: دیوان شمس - غزلیات
مشاهده برنامه «دیوان شمس» در فروشگاه اپل


افزودن به مورد علاقه ها
به گرد تو چو نگردم به گرد خود گردم
به گرد غصه و اندوه و بخت بد گردم
چو نیم مست من از خواب برجهم به صبوح
به گرد ساقی خود طالب مدد گردم
به گرد لقمه معدود خلق گردانند
به گرد خالق و بر نقد بی‌عدد گردم
قوام عالم محدود چون ز بی‌حدی است
مگیر عیب اگر من برون ز حد گردم
كسی كه او لحد سینه را چو باغی كرد
روا نداشت كه من بسته لحد گردم
لحد چه باشد در آسمان نگنجد جان
ز پنج و شش گذرم زود بر احد گردم
اگر چه آینه روشنم ز بیم غبار
روا بود كه دو سه روز بر نمد گردم
اگر گلی بده‌ام زین بهار باغ شوم
وگر یكی بده‌ام زین وصال صد گردم
میان صورت‌ها این حسد بود ناچار
ولی چو آینه گشتم بر حسد گردم
من از طویله این حرف می روم به چرا
ستور بسته نیم از چه بر وتد گردم

آسمانآینهبختبهارخوابساقیسینهصبوحغبارغصهمستوصال


مشاهده برنامه در فروشگاه اپل


اشعار مرتبط



نظرات نوشته شده



نظر بدهید