غزل شماره ۱۶۴۱
من چو در گور درون خفته همی‌فرسایم
چو بیایی به زیارت سره بیرون آیم
نفخ صور منی و محشر من پس چه كنم
مرده و زنده بدان جا كه تویی آن جایم
مثل نای جمادیم و خمش بی‌لب تو
چه نواها زنم آن دم كه دمی در نایم
نی مسكین تو با شكرلب خو كرده‌ست
یاد كن از من مسكین كه تو را می پایم
چون نیابم مه رویت سر خود می بندم
چون نیابم لب نوشت كف خود می خایم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- ای با من و پنهان چو دل از دل سلامت می كنم
- دل من دل من دل من بر تو
- چو شیرینتر نمود ای جان مها شور و بلای تو
- گفتم دوش عشق را ای تو قرین و یار من
- تو ز من ملول گشتی كه من از تو ناشتابم
نظرات نوشته شده