غزل شماره ۱۴۷۸

المنه لله كه ز پیكار رهیدیم

زین وادی خم در خم پرخار رهیدیم

زین جان پر از وهم كژاندیشه گذشتیم

زین چرخ پر از مكر جگرخوار رهیدیم

دكان حریصان به دغل رخت همه برد

دكان بشكستیم و از آن كار رهیدیم

در سایه آن گلشن اقبال بخفتیم

وز غرقه آن قلزم زخار رهیدیم

بی‌اسب همه فارس و بی‌می همه مستیم

از ساغر و از منت خمار رهیدیم

ما توبه شكستیم و ببستیم دو صد بار

دیدیم مه توبه به یك بار رهیدیم

زان عیسی عشاق و ز افسون مسیحش

از علت و قاروره و بیمار رهیدیم

چون شاهد مشهور بیاراست جهان را

از شاهد و از برده بلغار رهیدیم

ای سال چه سالی تو كه از طالع خوبت

ز افسانه پار و غم پیرار رهیدیم

در عشق ز سه روزه وز چله گذشتیم

مذكور چو پیش آمد از اذكار رهیدیم

خاموش كز این عشق و از این علم لدنیش

از مدرسه و كاغذ و تكرار رهیدیم

خاموش كز این كان و از این گنج الهی

از مكسبه و كیسه و بازار رهیدیم

هین ختم بر این كن كه چو خورشید برآمد

از حارس و از دزد و شب تار رهیدیم

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.