غزل شماره ۱۴۳۲

غزلستان :: مولوی :: دیوان شمس - غزلیات
مشاهده برنامه «دیوان شمس» در فروشگاه اپل


افزودن به مورد علاقه ها
تو خود دانی كه من بی‌تو عدم باشم عدم باشم
عدم خود قابل هست است از آن هم نیز كم باشم
چو زان یوسف جدا مانم یقین در بیت احزانم
حریف ظن بد باشم ندیم هر ندم باشم
چو شحنه شهر شه باشم عسس گردم چو مه باشم
شكنجه دزد غم باشم سقام هر سقم باشم
ببندم گردن غم را چو اشتر می كشم هر جا
بجز خارش ننوشانم چو در باغ ارم باشم
قضایش گر قصاص آرد مرا اشتر كند روزی
جمازه حج او گردم حمول آن حرم باشم
منم محكوم امر مر گه اشتربان و گه اشتر
گهی لت خواره چون طبلم گهی شقه علم باشم
اگر طبال اگر طبلم به لشكرگاه آن فضلم
از این تلوین چه غم دارم چو سلطان را حشم باشم
بگیرم خرس فكرت را ره رقصش بیاموزم
به هنگامه بتان آرم ز رقصش مغتنم باشم
چو شمعی ام كه بی‌گفتن نمایم نقش هر چیزی
مكن اندیشه كژمژ كه غماز رقم باشم
یقول العشق یا صاحی تساكر و اغتنم راحی
فاشبعناك یا طاوی و داویناك یا اخشم
شكرنا نعمه المولی و مولانا به اولی
فهذا العیش لا یفنی و هذا الكاس لا یهشم
افندی كالی میراسوذ لزمونو تا كالاسو
اذی نازس كنا خارس كه تا من محتشم باشم
یزك ای یار روحانی ورر عیسی بكی جانی
سنك اول ایلكل قانی اگر من متهم باشم
خمش باشم ترش باشم به قاصد تا بگوید او
خمش چونی ترش چونی تو را چون من صنم باشم

اندیشهحریفرقصسلطانشحنهشمعصنمعشقعیشغمازندیمگردنیقین


مشاهده برنامه در فروشگاه اپل


اشعار مرتبط



نظرات نوشته شده



نظر بدهید