غزل شماره ۱۳۵۹

ز خود شدم ز جمال پر از صفا ای دل

بگفتمش كه زهی خوبی خدا ای دل

غلام تست هزار آفتاب و چشم و چراغ

ز پرتو تو ظلالست جان‌ها ای دل

نهایتیست كه خوبی از آن گذر نكند

گذشت حسن تو از حد و منتها ای دل

پری و دیو به پیش تو بسته‌اند كمر

ملك سجود كند و اختر و سما ای دل

كدام دل كه بر او داغ بندگی تو نیست

كدام داغ غمی كش نه‌ای دوا ای دل

به حكم تست همه گنج‌های لم یزلی

چه گنج‌ها كه نداری تو در فنا ای دل

نظر ز سوختگان وامگیر كز نظرت

چه كوثرست و دوا دفع سوز را ای دل

بگفتم این مه ماند به شمس تبریزی

بگفت دل كه كجایست تا كجا ای دل

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.