غزل شماره ۹۷۱

غزلستان :: مولوی :: دیوان شمس - غزلیات
مشاهده برنامه «دیوان شمس» در فروشگاه اپل


افزودن به مورد علاقه ها
عشق تو مست و كف زنانم كرد
مستم و بیخودم چه دانم كرد
غوره بودم كنون شدم انگور
خویشتن را ترش نتانم كرد
شكرینست یار حلوایی
مشت حلوا در این دهانم كرد
تا گشاد او دكان حلوایی
خانه‌ام برد و بی‌دكانم كرد
خلق گوید چنان نمی‌باید
من نبودم چنین چنانم كرد
اولا خم شكست و سركه بریخت
نوحه كردم كه او زیانم كرد
صد خم می به جای آن یك خم
درخورم داد و شادمانم كرد
در تنور بلا و فتنه خویش
پخته و سرخ رو چو نانم كرد
چون زلیخا ز غم شدم من پیر
كرد یوسف دعا جوانم كرد
می‌پریدم ز دست او چون تیر
دست در من زد و كمانم كرد
پر كنم شكر آسمان و زمین
چون زمین بودم آسمانم كرد
از ره كهكشان گذشت دلم
زان سوی كهكشان كشانم كرد
نردبان‌ها و بام‌ها دیدم
فارغ از بام و نردبانم كرد
چون جهان پر شد از حكایت من
در جهان همچو جان نهانم كرد
چون مرا نرم یافت همچو زبان
چون زبان زود ترجمانم كرد
چون زبان متصل به دل بودم
راز دل یك به یك بیانم كرد
چون زبانم گرفت خون ریزی
همچو شمشیر در میانم كرد
بس كن ای دل كه در بیان ناید
آن چه آن یار مهربانم كرد

آسمانجهانجواندعادهانزمینعشقمست


مشاهده برنامه در فروشگاه اپل


اشعار مرتبط



نظرات نوشته شده



نظر بدهید