غزل شماره ۹۳۴

میان باغ گل سرخ‌های و هو دارد

كه بو كنید دهان مرا چه بو دارد

به باغ خود همه مستند لیك نی چون گل

كه هر یكی به قدح خورد و او سبو دارد

چو سال سال نشاطست و روز روز طرب

خنك مرا و كسی را كه عیش خو دارد

چرا مقیم نباشد چو ما به مجلس گل

كسی كه ساقی باقی ماه رو دارد

هزار جان مقدس فدای آن جانی

كه او به مجلس ما امر اشربوا دارد

سال كردم گل را كه بر كی می‌خندی

جواب داد بر آن زشت كو دو شو دارد

هزار بار خزان كرد نوبهار تو را

چه عشق دارد با ما چه جست و جو دارد

پیاله‌ای به من آورد گل كه باده خوری

خورم چرا نخورم بنده هم گلو دارد

چه حاجتیست گلو باده خدایی را

كه ذره ذره همه نقل و می از او دارد

عجب كه خار چه بدمست و تیز و روترشست

ز رشك آنك گل و لاله صد عدو دارد

به طور موسی بنگر كه از شراب گزاف

دهان ندارد و اشكم چهارسو دارد

به مستیان درختان نگر به فصل بهار

شكوفه كرده كه در شرب می غلو دارد

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.