غزل شماره ۱۴۰

درد ما را در جهان درمان مبادا بی‌شما

مرگ بادا بی‌شما و جان مبادا بی‌شما

سینه‌های عاشقان جز از شما روشن مباد

گلبن جان‌های ما خندان مبادا بی‌شما

بشنو از ایمان كه می‌گوید به آواز بلند

با دو زلف كافرت كایمان مبادا بی‌شما

عقل سلطان نهان و آسمان چون چتر او

تاج و تخت و چتر این سلطان مبادا بی‌شما

عشق را دیدم میان عاشقان ساقی شده

جان ما را دیدن ایشان مبادا بی‌شما

جان‌های مرده را ای چون دم عیسی شما

ملك مصر و یوسف كنعان مبادا بی‌شما

چون به نقد عشق شمس الدین تبریزی خوشم

رخ چو زر كردم بگفتم كان مبادا بی‌شما

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

اون چنون گرفتارهوی وهوس خودمون شدیم وفقط مای نوعی میبینیم ان شما رانمی بینیم هرکلمه بی شما جان ادم میلرزد