غزل شماره ۴۰
طوق جنون سلسله شد باز مكن سلسله را
لابه گری می‌كنمت راه تو زن قافله را
مست و خوش و شاد توام حامله داد توام
حامله گر بار نهد جرم منه حامله را
هیچ فلك دفع كند از سر خود دور سفر
هیچ زمین دفع كند از تن خود زلزله را
می‌كشد آن شه رقمی دل به كفش چون قلمی
تازه كن اسلام دمی‌خواجه رها كن گله را
آنچ كند شاه جفا آبله دان بر كف شه
آنك بیابد كف شه بوسه دهد آبله را
همچو كتابیست جهان جامع احكام نهان
جان تو سردفتر آن فهم كن این مسله را
شاد همی‌باش و ترش آب بگردان و خمش
باز كن از گردن خر مشغله زنگله را
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- با من صنما دل یك دله كن
- آه چه دیوانه شدم در طلب سلسله‌ای
- یا رجلا حصیده مجبنه و مبخله
- جسته‌اند دیوانگان از سلسله
- اگر تو عاشقی غم را رها كن
نظرات نوشته شده
- وحید کل چینی در تاریخ ۲۶ اسفند ۱۴۰۱ نوشته
- بیزحمت تفسیر و شرح این شعر رو هم بزارید ممنون