گوهرفشان کن آن لب کز شوق جان فشانم
جان پيش آن دو لعل گوهرفشان فشانم
گر بى توام به دامن نقد دو کون ريزند
دامان بى نيازى بر اين و آن فشانم
خالى نگرددم دل کز بيم او ز ديده
اشکى اگر فشانم بايد نهان فشانم
آيا بود که روزى فارغ ز محنت دام
گرد غريبى از بال در آشيان فشانم
سرو روان من کو هاتف که بر سر من
چون پا نهد به پايش نقد روان فشانم