چنان زیباست و مولانای مولیان آن گونه مولوی وار عصاره سخن را چکانده و از ضمیر با عظمتش در روح سخن فشانده و در صحنی اهورایی تداعی بهشت آمیز او در کلمات آمیخته که من از توصیف آن کودکانه قاصرم
ناشناس در تاریخ ۹ آبان ۱۴۰۲ نوشته
اصلا حتی ی آدم کم سواد هم اینو میخونه بخاطر روح کلماتش به عمق جان آدم نفوذ میکنه بخصوص که هنرمند بزرگوار عزیزمون داریوش اقبالی هم دکلمه خوندش. بی نظیره