شماره ٦٢٧: ز خامشى دل روشن شود سياه مرا

غزلستان :: صائب تبریزی :: غزليات - بخش اول

افزودن به مورد علاقه ها
ز خامشى دل روشن شود سياه مرا
سياه خيمه ليلى است دود آه مرا
ز داغ زير نگين من است روى زمين
ز اشک و آه بود لشکر و سپاه مرا
چو گردباد به سرگشتگى برآمده ام
نمى رود دل گمره به هيچ راه مرا
حباب مانع جوش و خروش دريا نيست
ز مغز، شور نگردد کم از کلاه مرا
نمى توان به نصيحت عنان من پيچيد
نداشت زلف به زنجيرها نگاه مرا
به رنگ زرد ز دينار گشته ام قانع
چو کهربا نپرد چشم بهر کاه مرا
نيم به همسفران بار از تهيدستى
که هست از دل صد پاره زاد راه مرا
حريف سرکشى نفس نيست يوسف من
حضيض چاه بود به ز اوج جاه مرا
چو شمع، زندگيم صرف شد به لرزيدن
نشد که دست حمايت شود پناه مرا
مرا به جاذبه، اى مير کاروان درياب
که مانده کرد گرانبارى گناه مرا
اگر چه گوهر من چشم مى کند روشن
نمى خرند عزيزان به برگ کاه مرا
مرا به عالم بالا رساند يک جهتى
نگشت کعبه و بتخانه سنگ راه مرا
ز زهد خشک مرا زنده زير خاک مکن
مبر ز ميکده زاهد به خانقاه مرا
زبان عذر ندارم ز روسياهى ها
مگر شود عرق شرم عذرخواه مرا
مرا ز سيل گرانسنگ هيچ پروا نيست
خراب بيش کند آب زير کاه مرا
هزار لطف طمع داشتم ز ساده دلى
نکرد چشم تو ممنون به يک نگاه مرا
کجاست فرصت مشق جنون مرا صائب؟
که برده دست و دل از کار، مد آه مرا



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید