شماره ١٢٧

غزلستان :: ناصر خسرو :: قصايد

افزودن به مورد علاقه ها
گردش اين گنبد و مکر و دهاش
گرد بر آرد همى از اولياش
کينه نجويد مگر از دوستان
برچه نهادى تو الهى بناش؟
گرچه جفا دارد با عاقلان
زشت نگويند ز بهر تراش
هر که مرو را کند اين دردمند
کرد نداند به جهان کس داوش
سخت دو روى است ندانم همى
دشمنش از دوست نه روى از قفاش
گر به من از دهر جفائى رسد
نيز رسيده است بدو خود جفاش
هر که جفا جويد بر خويشتن
چشم که دارد مگر ابله وفاش؟
اين همه آرايش باغ بهار
بينى وين زيب و جمال و بهاش
وين که چو گل روى بشويد به شب
مشک دمد بر رخ شسته صباش
وين که بگرداند هزمان همى
بلبل نو نو به شگفتى نواش
وين که همى ابر به مشک و گلاب
هر شب و هر روز بشويد لقاش
وين که همى بر کتف شاخ گل
باد بيفشاند رومى قباش
وين که چو آهو بخرامد به دشت
سنبل تر است و بنفشه چراش
وين که به جوى اندر از عکس گل
سرخ عقيق است تو گوئى حصاش
ديده نرگس چو شود تيره ابر
لولوى شهوار کشد توتياش
وين که اگر باد به گل بروزد
عنبر پاشد به هوا بر هباش
دير نپايد که کند گشت چرخ
اين همه را يکسره ناچيز و لاش
از کتف گلبن سورى به قهر
باد خزانى بربايد رداش
وآنچه که بنواختش ارديبهشت
عرضه کند آذر و دى بر بلاش
تيره شود صورت پرنور او
کند شود کار روان و رواش
گرچه چو تير است کنون پشت شاخ
باز کند مهر ضعيف و دوتاش
هرچه کنون هست زمرد مثال
باز نداند خرد از کهرباش
سيرت اين چرخ چنين يافتم
بايدمان کرد بر اين ره رهاش
نيش زمانه چو بر آشفته شد
خوار شود همچو عدو آشناش
قد تو گرچند چو تير است راست
زود کند گشت زمان چون حناش
گر بگمانى تو ز بدهاى او
قامت چون نون منت بس گواش
ژرف به من بنگر و بر خوان زمن
نسخت زرق و حيل و کينه هاش
مرکب من بود زمان پيش ازين
کرد ندانست ز من کس جداش
گشته شب و روز به درگاه من
خشنديم آب و مرادم گياش
جز به هواى دل من تاختن
شاد و سرافراز نبودى هواش
تا به مرادم زنخش نرم بود
پاک صواب است تو گفتى خطاش
واکنون چون کار به آخر رسيد
سوى من آورد عنان عناش
هرچه به آغازى بوده شود
طمع مدار، اى پسر، اندر بقاش
گشتن آن چرخ پس، اى هوشمند
نيک دليل است تو را بر فناش
زير يکى فرش وشى گسترد
باز بدزدد ز يکى بورياش
هيچ شنودى که به آل رسول
رنج و بلا چند رسيد از دهاش؟
دفتر پيش آر، بخوان حال آنک
شهره ازو شد به جهان کربلاش
تشنه کشته شد و نگرفت دست
حرمت و فضل و شرف مصطفاش
وان کس کو کشت مر آن شمع را
باز فرو خورد همين اژدهاش
غافل کى بود خداوند ازانک
رفت در اين سبز و بلند آسياش؟
ليکن نشتابد در کارهاش
زانکه نه اين است سزاى جزاش
چون به نهايت برسد کار خلق
خود برسد باز به هر کس سزاش
گرچه دراز است مراين را زمان
ثابت کرده است خرد منتهاش
رفته برين است نهاد جهان
ديگر نکنند ز بهر مراش
چون و چرا بيش نداند جز آنک
بر نرسد خلق به چون و چراش
دهر همى گويد ک «اى مردمان
رفتنيم من » به زبان شماش
طاعت داريد رسولانش را
تکيه مداريد چنين بر قضاش
عقل عطائى است شما را ازو
سخت شريف است و بزرگ اين عطاش
آنکه چنين داند دادن عطا
هيچ قياسى نپذيرد سخاش
هرکه رود بر ره خرم بهشت
بى شک جز عقل نباشد عصاش
جز که به نيروى عطاى خداى
گفت نداند به سزا کس ثناش
معذرت حجت مظلوم را
رد مکن يارب و بشنو دعاش
اى شده مر طبع تو را بنده شعر
طبع تو افزوده جمال و بهاش
شعر شدى گر بشنيدى زشرم
شعر تو بر پشت کسائى کساش



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید