گر بخاکم گذرد يوسف گل پيرهنم
بوى پيراهن يوسف شنوند از کفنم
بفراق تو گرفتار ترم روز بروز
کس باين روز گرفتار مبادا که منم!
کوه غم گشتم و هر لحظه کنم سينه خويش
طرفه حاليست که هم کوهم و هم کوه کنم!
لب ببستم ز سخن، اى گل خندان، که مباد
مردمان بوى تو يابند ز رنگ سخنم
هر کسى در چمنى هم نفس سيم تنى
من و کنج غم و در سينه همان سيم تنم
نکنم ياد بهار و نروم سوى چمن
چه کنم؟ دل نگشايد ز بهار و چمنم
گر دلم رفت، هلالي، گله از دوست خطاست
دل چه باشد؟ که اگر جان برود دم نزنم