شماره ١٠٤: اى غاليه گرد ماه سوده
اى غاليه گرد ماه سوده
آراسته شمع را زدوده
برداشته نسخه اى ز خورشيد
آيينه که روى تو نموده
يک خنده ز لعل شکرينت
زنگار هزار دل زدوده
جان تازه شود ز گرد خنگت
کان خاک مفرحى ست سوده
هر روز به کوى تو جوانان
جان کاشته و جگر دروده
هر روز به ديدن رخ تو
جان داده و عمر تو فزوده
بيگانه شد آن کسى که بوده ست
وقتى به دل خراب بوده
هر شب دل من حديث دردت
هم گفته و هم ز خود شنوده
کس در غم تو نداده پندم
جز آنکه غمى نيازموده
بسته به عطاى او دل خويش
خسرو که ميان خون غنوده
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده