شماره ٤١٤: آدمى را نيست خصمى چون جمال خويشتن

غزلستان :: صائب تبریزی :: غزليات - بخش هشتم

افزودن به مورد علاقه ها
آدمى را نيست خصمى چون جمال خويشتن
حلقه فتراک طاوس است بال خويشتن
اين کهنسالان که مى دزدند سال خويشتن
کهنه دزدانند در تاراج مال خويشتن
صحبت روشندلان باشد حصار عافيت
آب در گوهر نمى گردد ز حال خويشتن
در تلاش اوج عزت هر که مى سوزد نفس
سعى چون خورشيد دارد در زوال خويشتن
مى کشد در خاک و خون رنگين لباسى خلق را
حلقه فتراک طاوس است بال خويشتن
بر گلوى خود ز غيرت مى گذارم چون سبو
گر برآرم از بغل دست سؤال خويشتن
غنچه خسبى دارد از سير چمن فارغ مرا
هست باغ دلگشايم زير بال خويشتن
در جهان خاکسارى خسرو وقت خودم
کم نمى دانم ز جام جم سفال خويشتن
منت درمان ز بى دردان کشيدن مشکل است
از طبيبان مى کنم پوشيده حال خويشتن
چون کسى کز چشم بد معشوق را دارد نگاه
صائب از مردم نهان دارم ملال خويشتن



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید