شماره ١١٢: ز ابر تربيت روزگار نوميدم
ز ابر تربيت روزگار نوميدم
چو تخم سوخته از نوبهار نوميدم
ز وصل گل نبود خارپا چنان نوميد
که من ز وصل تو اى گلعذار نوميدم
پرست از گل بى خار دامن هر خار
در آن چمن که من از نوبهار نوميدم
مرا به عالمى افکنده است حيرانى
که در کنار ز بوس و کنار نوميدم
ز چار موجه درياى غم کفايت من
همين بس است که از غمگسار نوميدم
ز بازگشت گهر چون صدف بود نوميد
من آنچنان ز دل بيقرار نوميدم
چنين که بخت جفاکار در شکست من است
اگر گهر شوم از اعتبار نوميدم
نسيم مصر کجاست ياد من کند صائب
چنين که من ز ديار و زيار نوميدم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده