شماره ١٣٩: پير گرديدم و هستى سبب ننگ نشد

غزلستان :: بيدل دهلوی :: غزليات - بخش چهارم

افزودن به مورد علاقه ها
پير گرديدم و هستى سبب ننگ نشد
چون کمان خانه بى بام و درم تنگ نشد
الفت دل نه همين حايل عزم نفس است
آبله پاى که بوسيد که او لنگ نشد
بى صفا محرمى خويش چه امکان دارد
سنگ تا شيشه نشد آينه سنگ نشد
بيخبر سوخت نفس ورنه درين مکتب وهم
صفحه نيست کز آتش زدن ارژنگ نشد
دل هر ذره بصد چشم تماشا جوشيد
دهر طاوس شد و محرم نيرنگ نشد
صوف و اطلس زکجا پينه براندام تو دوخت
بر هوس جامه عريانى اگر تنگ نشد
شبنم صبح دليل است که در عالم رنگ
تا نفس آب نشد آينه بيزنگ نشد
گوش بر زمزمه ساز سپنديم همه
داغ شد محفل و يک نغمه با آهنگ نشد
در گريبان عدم نيز رهى داشت خيال
آه ازبى نفسيها نى ما چنگ نشد
هر چه پوشيد جهان غير کفن يمن نداشت
ماتمى بود لباسى که باين رنگ نشد
با خيالات بجوشيد که در مزرع وهم
بنگ کم نيست چه شد (بيدل) اگر دنگ نشد



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید