شماره ٣٥٠: بعمرها ننهم پا برون زخانه خويش
بعمرها ننهم پا برون زخانه خويش
نگاهبان خودم من بر آستانه خويش
بهر طريق که بگذشته بى تأسف نيست
بسوز وداغ دى وعشرت شبانه خويش
در آن ديار دلم کرده خو ببدمستى
که محتسب کند از شعله تازيانه خويش
ز مشکلات محبت بيفکنم دامى
که مرغ عقل نسازد به آب ودانه خويش
نهفته سردهم از ديده سيل خون که مباد
غم زمانه برد جدولى بخانه خويش
درين بگوش که آيد دلت بجان عرفى
که مرغ شوق نخواند درآشيانه خويش
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده